We hebben inmiddels een relatie van een jaar of twintig en de laatste tijd heb ik het gevoel dat er wat scheurtjes ontstaan. Ondanks het feit dat we soms lang met elkaar aan de telefoon zitten en ik mijn problemen en aanpalende gevoelens onder woorden probeer te brengen heb ik het idee dat het steeds meer een eenrichtingsverkeer is. Ik vraag me af of dat de juiste manier is om een langdurige relatie in stand te houden. De recente problemen heb ik op tafel gelegd en jouw belofte om daar iets aan te doen lijkt met de dag lozer. Dat vind ik jammer.
Weet je nog van vroeger, toen we elkaar net kenden. Geen vuiltje aan de lucht. Alles liep op rolletjes. Jij heette toen nog PTT en ik studeerde nog in Amsterdam. Man, wat een tijd. Toen kwam daar in de loop van de jaren negentig internet bij. We waren er vlot bij, jij en ik. Uren zaten we aan de telefoon. Jij – inmiddels KPN – uitleggen hoe het moest en ik maar inbellen. Had je per ongeluk een verkeerd inbelnummer opgegeven. Zat ik interlokaal te surfen in plaats van lokaal. Foutje. Geeft niet. Je hebt alles keurig opgelost toen.
Kort daarna gingen we mobiel. In hetzelfde jaar gingen we voor het eerst samen op vakantie en luisterden we elke avond samen naar mijn voicemailberichten. Jij fluisterde die in mijn oor. Op de achtergrond die krekels. Ik verlang er weer naar.
Internet ontwikkelde zich verder en verder en we namen ADSL. Weer lange telefoongesprekken. Bleek op een maandag dat je me net voor het weekend een verkeerd password had gegeven. Foutje. Geeft niet. Je hebt alles keurig opgelost toen.
Het ging jaren goed daarna, tot we recent gingen verhuizen. Mijn problemen zijn inmiddels bij je bekend en hebben onlangs de status van “˜klacht‘ gekregen. En nu laat je niks meer van je horen. Twintig jaar KPN, TWINTIG JAAR. Waar heb ik dit aan verdiend? Opeens begrijp je me niet meer, heb je geen tijd meer voor me en moet ik keer op keer mijn verhaal doen, zonder een fatsoenlijk antwoord. Heb je een ander misschien? Ik wel straks als dit zo door gaat.
Zo kan ik niet verder. Privé niet en zakelijk ook niet. De lijnen lopen dood. Letterlijk en figuurlijk. En was dat maar het enige. In mijn tijdelijk onderkomen kan je me mobiel niet vinden en dat dure UMTS-kastje heeft de snelheid van een kapotte snorfiets.
Tsjonge, wat heb jij er een puinhoop van gemaakt. “˜k Hoop dat je ‘t snel opruimt.